Author: info@lichtsignaal.nl

Soms kan het verkeren op de camping. Er gaan wel eens dingen mis of je vergeet wat. Dat overkomt zelfs de beste. Gelukkig sta je dan op de camping. Vandaag was een luie dag. Gisteren hebben we een Schlucht bedwongen, dat is een soort rivier die door een grot stroomt. Fantastisch gezicht. Met ruim twee meter per seconde rolt de river, die ijsblauw is, door een prachtige rotsformatie en kan je daar direct boven lopen. Terug naar de camping.

Wat het campingleven echt compleet maakt en wat je normaal gewoon niet doet is, wat ze in Twente, “noaberschap” noemen. Op een van onze eerste dagen begon het wat druilerig te worden en dreigde er, zoals wel vaker in de bergen, een stevige storm te ontstaan. Onze (Nederlandse) buren waren al vroeg op pad en nog maar net aangekomen, dus nog niet alles stond vast en ook de was hing nog buiten. Samen met de Engelse buren van de andere kant natuurlijk even alles naar binnen gehengeld en een paar haringen extra in de grond gespijkerd. Ze krijgen assistentie van de Duitser die arriveert in een op en top op z’n Duits zelf gebouwde camper, van alle gemakken voorzien, inclusief een aparte lade voor een gekoelde krat bier. Deutsche gründlichkeit!

Vandaag, tijdens onze luie dag, kwam er echter een complete volksverhuizing in gang. Vol spanning zien we de nieuwe gasten arriveren, de meeste met camper overigens, maar omdat er een tent tussen staat kunnen we de kentekens net niet lezen. We hopen doorgaans op buitenlandse gasten. Toen de kleine camper “ons” veldje op draaide waren we aangenaam verrast door de Spaanse kentekenplaat. Het opzetten van een luifel om onder te eten eten ging, zelfs met een familie van vijf, niet geheel vlekkeloos. Wij stellen ons zo voor dat de Spaanse overheid op dezelfde manier werkt.

Min of meer op dezelfde tijd komt er een Franse familie aan. De meedogenloze efficiëntie vertaald zich in een tent die opgezet wordt en tegelijkertijd wordt er voor drie (kleine) kinderen gekookt. Gelukkig is ook de Franse familie niet het perfecte plaatje. In het afwashok kijkt la maman een beetje radeloos om zicht heen. Die zijn hun afwasmiddel vergeten. Pas de problème, u mag wel wat van ons lenen hoor.

Als we even naar de kruidentuin lopen om de basilicum te zoeken, dat waren overigens vier hele zielige sprietjes, zien we tot onze grote vreugde een derde vreemde. Een Italiaanse familie met een forse camper. Twee dochters en een “madre die famillia” zoals je dat alleen in Italië ziet. Er is, gelukkig voor ons, slechts één plek voor deze camper. Namelijk naast onze tent. Bingo! 

Als je van een volk iets van kennis over “mangare” mag verwachten, de grote buitenkeuken die als eerste neergezet wordt schept hoge verwachtingen, zijn het natuurlijk de Italianen. Ook hier blijkt dat soms op vakantie dingen anders lopen dan verwacht mag worden. De “sale” is vergeten, oh nee! Prego, mag u ook wel lenen hoor. In ruil daarvoor krijgen we van de jongste dochter een pittige Spaanse peper. Eh, Italiaanse peper denk ik dan.

Wat hebben we door dit karma avontuur dan voor onszelf bereikt hoor ik u vragen? Niet zoveel, want dat hoefde ook helemaal niet. De Zwitserse familie die er voor de Italianen stond heeft onze stoelen een keertje binnen gezet. Vielen dank!

Mijn partner en ik zijn best echte campingliefhebbers. Let op: dit houdt dus niet in dat wij persé geroutineerde kampeerders zijn. Wij zijn echter wel pragmatische kampeerders. Dit jaar besloten wij af te reizen naar Zwitserland. Daar was ik nog nooit geweest, maar mijn partner al heel vaak en wou mij dit graag laten zien. Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk. Mijn ouders zijn ook ontzettende fans van Zwitserland, maar namen mij en mijn zusje nog nooit mee. Enfin, wij vinden dus de camping en de natuur prima vermaak voor drie weken in de zomer.

Een kort intermezzo hebben wij ingelast in Koblenz. Daar was mijn partner nog nooit geweest, maar ik wel. Voor wat hoort wat immers. Om de vakantie een beetje een kickstart te geven deden we daar twee dagen een hotelletje. Daarna reizen we door naar de omgeving Meiringen (meringue iemand?) in Zwitserland.

Met de klimaatcrisis in het snotje is het op dit moment niet altijd een lolletje om op de camping te staan. Bij aankomst was het een graad of dertig en dan is het geen pretje om een tent op te zetten, of je nu geroutineerd bent of niet. Het mooie van campingleven is dat je, wanneer er nieuwe gasten arriveren en jij in stoeltje met een lokaal biertje achterover hangt, zij geen idee hebben van hoe lang je er al staat. Zeker als er taal- of landgenoten arriveren is dat altijd weer een pretje.

Wij stonden goed en wel één dag, als je pragmatisch genoeg bent lijkt het of je dan al minsten drie weken op de camping staat, toen er een hoop Nederlandse gasten arriveerden. Een echtpaar -iets ouder- met z’n tweeën. En soms, dan zie je die Holland Casino reclame voor je. U weet welke ik bedoel. Dit tafereel hebben wij al eerder meegemaakt met een bevriend stel in Frankrijk. Je ziet gewoon wie de leiding gaat nemen over stokken en touwtjes. Een onhandig jurkje bij de dame in kwestie zegt mij al dat de leiding naar de broek gaat. Andersom ook trouwens. Het andere echtpaar, met een klein (heel stil!) baby’tje. Zij reed, korte broek en hij zat achterin met de boodschappen en een lange broek aan. Kind op de voorstoel. De voorspellende gave die ik ge-erfd heb van mijn Indische grootmoeder deed haar werk. Guna guna toch adoe? Ergo, zij regelt ’t wel. Ook deze dame lijkt ons een pragmatische kampeerster.

Over dat pragmatisch kamperen, bij het arriveren en het uitladen meldde de dame in kwestie al heel enthousiast: “Thuis paste het echt prima, maar dan ga je onderweg he …” tot groot vermaak van ons want ja, ook dat gaat bij ons precies zo. In eerste instantie past alles precies in de auto, maar daarna moet je ook eens terug. Je hebt dan weliswaar de hele mondvoorraad opgegeten, maar toch, de kratjes blijven even vol en het aandeel dekbed lijkt groter te worden. Maar hoe dan ook, zo even er tussenuit naar “den vreemde” en daar dan “landgenoten” te treffen blijft natuurlijk een goede besteding van drie weken niets doen. Cheers en denk er om mensen: stay hydrated!

Lees hier deel 2 ook:

https://lichtsignaal.nl/2022/07/27/op-de-camping-benvenuto/

Vandaag moest ik mij melden bij de kaakchirurg. Onlangs kwam er een kroon los en die bleef hangen tussen twee molaren. Best onhandig en met mijn gevoel voor drama en vermogen om alles véél moeilijker te maken in mijn hoofd dan het zou moeten zijn liep ik natuurlijk al een week lang te tobben, vragen in mijn hoofd te herhalen die ik moest stellen en een soort algemeen plan te ontwikkelen in het geval van een “what-if” scenario. Natuurlijk begrijpt ieder weldenkend mensen dat de kaakchirurg een getrainde professional is die exact weet wat die doet en dat de assistente een door de wol geverfde dame van formaat is die uitstekend toegerust is om iedere patiënt gerust te kunnen stellen, zélfs eentje die zo irritand (begrijpt u wel) is als ik.

De afspraak zou om kwart voor twee beginnen met het maken van een foto. Bij de tandarts zelf krijg je natuurlijk altijd zo’n plaatje in je waffel en omdat het mijn achterste kies betrof, de tweede molaar voor de ingewijden, had ik ook hier al weer doemscenario’s bedacht omdat ik altijd bijna stik en loop te kokhalzen. In het ziekenhuis doen ze natuurlijk niet aan dat soort onzin en hebben ze gewoon een 3D scanner die om je bakkes draait en komt daar een prachtig plaatje uit. Niet-invasief for the win!

Na een paar vragen, waar ik al een week op gerepeteerd had natuurlijk en die volgens de kaakchirurg op zich prima vragen waren, kwam het hoge woord er dan toch uit. De kies moet het veld ruimen en er komt waarschijnlijk een implantaat in. Kroon d’r, kies d’r uit, wortels, drie stuks, ook d’r en weg ermee! De kaakchirurg verdoofd het hele zaakje en gaat voortvarend aan de slag met tangen, boren en al die andere attributen die bij zijn vak horen. Hulde voor de beste man. Binnen een mum van tijd, feitelijk op het moment dat de afspraak zou zijn, ligt de losse kroon en kies samen met de aanhangseltjes al in de vuilnisbak. Foldertje in de hand, nog even langs de apotheek om spoelmiddel en pijnstillers te halen. Opgepast met sporten meneer, niet in de zon, het is 30 graden buiten, wat denk je zelf. En oppassen met hete drankje. Met 30 graden drinkt deze jongen mooi water. 

De apotheek komen we onderweg naar de uitgang tegen en de nummertjes automaat is voorzien van een briefje “eerst nummertje pakken, dan handen ontsmetten”. Lijkt mij de correcte wijze van handelen. De jongedame van de apotheek drukt op het belletje en ik mag wat spulletjes aanvragen. “Ja hoor, dit staat al in de computer meneer”, hulde voor de ICT hierachter, “gaat u maar even zitten dan pak ik het erbij.”

Ik ga even zitten naast mijn partner en kijk even om mij heen. Een bepaalde spanning glijd van mij af nu dit hele zaakje achter de rug is. En ik heb weer een beetje aandacht voor mijn omgeving. In de hoek rechts zitten twee dames op leeftijd aan een tafeltje, blijkbaar zijn ze hier samen. De ene dame heeft al wat ruimere ervaring in ziekenhuizen. Zou het een lieve buurvrouw zijn die mee is? Dat zou ik mij zomaar voor kunnen stellen. Het gesprek gaat opeens over een kennis van haar die kiezen liet trekken en dat ging helemaal mis.

Ostentatief steek ik mijn vingers in de oren en kijk mijn partner aan. We liggen allebei in een scheur op dit moment. Ik weet niet of de lieve buurvrouw zich dit realiseert, maar mogelijk vind ze dit ook erg grappig als ik dat zo inschat. Mijn demonstratie wordt onderbroken door de apotheker die mijn spulletjes klaar heeft en ik moet nog € 6,80 aftikken omdat het spoelmiddel niet vergoed wordt. Allas, je kan niet alles hebben, maar die lach en giechel zijn er vandaag gelukkig wel weer geweest.

“Ik ben al lang blij dat Hans aan z’n eigen kant van het strandje is gebleven.” zei ik tegen m’n partner. Wij komen graag aan een natuurplasje in de omgeving met daaraan gelegen het fijnste naturisten strandje in de wijde omtrek. Nadat je hier een keer of vier bent geweest ga je mensen herkennen. Dat is erg grappig omdat je dan verhaaltjes zoals deze gaat verzinnen. Het thema vrijheid-blijheid dragen we ook uit naar onze vrienden. Lieve mensen van divers pluimage gaan dan ook regelmatig mee om even lekker samen te “chillen”, zoals men dat tegenwoordig plagt te noemen, en wat bij te kletsen, zo terug naar de naakte oorsprong van onszelf als mensen. Terug naar Hans! Natuurlijk heb ik eigenlijk geen idee of die echt Hans heet, maar dat doet er ook niet toe. Hans is hier altijd zo gauw het kwik 18+ doet en de zon schijnt. Hans loopt altijd een beetje gezapig met iedereen te kletsen en soms ook minder gezapig. Hans is erg begaan met de medemens en verkondigt daarover ook meestal vrij luidkeels zijn mening. Verder komt ook Joost met z’n gitaar, waarop hij doorgaans niet speelt, naar het strand. Joost en Hans verstaan de edele kunst om van de vluchtelingencrisis, het slechte Nederlandse beleid van wat-dan-ook rakelings langs de zijlijn over te schakelen naar tips voor de belastingaangifte ten aanzien de inkomsten van hun beider vakantiehuisjes. Goal!

Verder is dit strand natuurlijk de verzamelplaats van alles wat onder de noemer “hippie” valt, wij rekenen ons daar ook met graagte toe overigens. De gemiddelde leeftijd ligt mogelijk wel rond de 50+. Vooral jonge mensen vinden dit niet fijn (blijkbaar). Zwierige jurkjes, sandalen, koelboxje met bier of rosé (voor de occasionele rode kort broek die langskomt, want ook die vind je hier) en her en der een voetbal. Dit alles vormt een “melting pot” zoals we dat kennen van New York, San Francisco, de Parijse voorsteden en natuurlijk te vergeten de mijncité’s in Limburg. Hier maakt wie je bent of je geld niet meer uit. Tenzij je Hans of Joost bent, dus.

Nu moet ik een derde naam verzinnen voor Baard. Baard is een bedaarde (en bebaarde dus) ouwe hippie die niet hierheen komt op de fiets, maar door een portaal vanaf Woodstock. Als hij weggaat hoor je de langzaam uitstervende klanken van Jimi Hendrix en Joni Mitchell in je achterhoofd. Baard doet trouwens zonder pardon een handstand en radslagen dat het je voor de ogen duizelt! Netjes opwarmen voor het zwemmen dus. Misschien is dat z’n geheim? Who knows? Of ik Hans of Joost ooit heb zien zwemmen? Nee, ik geloof het niet. Volgens mij zit Hans af en toe wel met z’n strandstoel (hoe sleept ‘ie al die rommel mee joh?) in de “branding” met een biertje. Ontspannen “to the max”, zoals ze dat zeggen.

D’r ligt, zo heel af en toe, toch ook iemand in bikini. Waarom weten we niet, maar gezien de ultieme ontspanning die hier aanwezig is kan ik mij zo voorstellen dat je niet een strandje verderop tussen de kinderen wil zitten. Enfin, ook het kinderloze echtpaar met de koelbox en een paar biertjes ontbreekt niet. Heel af en toe hoor je door de bosjes wat gegiechel van een puber of pre-puber omdat ze weten dat hier het naaktstrand is. “Nee joh, da’s het naaktstrand, we moeten verder!” Bedenk hier achter maar die giechel. Soms rent er zelfs eentje snel langs het “blote billen strand”. Dat geeft allemaal niet, we zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje als Hans en Joost. En dat maakt het hier zo ontzettend aardig.

Ondertussen is de zon dusdanig bijgedraaid dat we d’r vol in zitten. Smeersels zijn hier bittere noodzaak, maar zoals een vriend al opmerkte, dit ruikt naar zomer! En zo is dat. Nog goed en wel voordat alle vakantieperikelen losbarsten komen wij, al dan niet samen met vrienden, alvast in de stemming om ons helemaal uit te leven in zonnige oorden, langs waterpartijtjes en gewoon hele dagen lekker lam op het strand hangen met een goed boek. En als dat gaat vervelen zijn gelukkig Hans en Joost er nog.