Mijn partner en ik zijn best echte campingliefhebbers. Let op: dit houdt dus niet in dat wij persé geroutineerde kampeerders zijn. Wij zijn echter wel pragmatische kampeerders. Dit jaar besloten wij af te reizen naar Zwitserland. Daar was ik nog nooit geweest, maar mijn partner al heel vaak en wou mij dit graag laten zien. Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk. Mijn ouders zijn ook ontzettende fans van Zwitserland, maar namen mij en mijn zusje nog nooit mee. Enfin, wij vinden dus de camping en de natuur prima vermaak voor drie weken in de zomer.
Een kort intermezzo hebben wij ingelast in Koblenz. Daar was mijn partner nog nooit geweest, maar ik wel. Voor wat hoort wat immers. Om de vakantie een beetje een kickstart te geven deden we daar twee dagen een hotelletje. Daarna reizen we door naar de omgeving Meiringen (meringue iemand?) in Zwitserland.
Met de klimaatcrisis in het snotje is het op dit moment niet altijd een lolletje om op de camping te staan. Bij aankomst was het een graad of dertig en dan is het geen pretje om een tent op te zetten, of je nu geroutineerd bent of niet. Het mooie van campingleven is dat je, wanneer er nieuwe gasten arriveren en jij in stoeltje met een lokaal biertje achterover hangt, zij geen idee hebben van hoe lang je er al staat. Zeker als er taal- of landgenoten arriveren is dat altijd weer een pretje.
Wij stonden goed en wel één dag, als je pragmatisch genoeg bent lijkt het of je dan al minsten drie weken op de camping staat, toen er een hoop Nederlandse gasten arriveerden. Een echtpaar -iets ouder- met z’n tweeën. En soms, dan zie je die Holland Casino reclame voor je. U weet welke ik bedoel. Dit tafereel hebben wij al eerder meegemaakt met een bevriend stel in Frankrijk. Je ziet gewoon wie de leiding gaat nemen over stokken en touwtjes. Een onhandig jurkje bij de dame in kwestie zegt mij al dat de leiding naar de broek gaat. Andersom ook trouwens. Het andere echtpaar, met een klein (heel stil!) baby’tje. Zij reed, korte broek en hij zat achterin met de boodschappen en een lange broek aan. Kind op de voorstoel. De voorspellende gave die ik ge-erfd heb van mijn Indische grootmoeder deed haar werk. Guna guna toch adoe? Ergo, zij regelt ’t wel. Ook deze dame lijkt ons een pragmatische kampeerster.
Over dat pragmatisch kamperen, bij het arriveren en het uitladen meldde de dame in kwestie al heel enthousiast: “Thuis paste het echt prima, maar dan ga je onderweg he …” tot groot vermaak van ons want ja, ook dat gaat bij ons precies zo. In eerste instantie past alles precies in de auto, maar daarna moet je ook eens terug. Je hebt dan weliswaar de hele mondvoorraad opgegeten, maar toch, de kratjes blijven even vol en het aandeel dekbed lijkt groter te worden. Maar hoe dan ook, zo even er tussenuit naar “den vreemde” en daar dan “landgenoten” te treffen blijft natuurlijk een goede besteding van drie weken niets doen. Cheers en denk er om mensen: stay hydrated!
Lees hier deel 2 ook: